Hoe is het om vrouw te zijn in de mannelijk gedomineerde kunstwereld?
Dit was en is nog steeds mijn onderzoeksvraag. Door middel van de onderstaande methodes en hulp, heb ik deze kunnen beantwoorden.
Tijdens het maken van mijn film heb ik verschillende onderzoeksmethodes gebruikt. De methodes die voor mij werkte waren ook goed samen te voegen. Zo heb ik gebruik gemaakt van online voorbeelden zoeken, observatie, participatie en onderzoeken door te maken.
Grotendeels van mijn proces is begonnen online. Het zoeken naar vrouwelijke houtsnijders, maar alleen mannen die vrouwelijke beelden houtsnijden, heeft eigenlijk heel mijn film gevormd. Het is iets stereotypisch maar ook nog steeds de norm.
Aangezien een groot deel van mijn proces plaats vond in de houtwerkplaats kon ik goed de werkplaats, de mensen die kwamen en weer gingen, en de mensen die er bijna altijd waren observeren. Hoe gedragen mensen zich hier? Is er nou echt een verschil tussen mannen en vrouwen of is speelde dat toch wat minder dan ik dacht? Wat in ieder geval wel opviel, is dat er meer mannen zich binnen de werkplaats bevonden dan vrouwen.
Natuurlijk was ik geen passieve waarnemer hier. Ik bevond mij midden tussen de mensen die ik tegelijkertijd aan het observeren was. Zo kon ik het verschil merken tussen hoe ik, als startende vrouw, en een man werd behandeld. Zo werd ik vaak benaderd of het allemaal wel lukte, en als ik even stil stond en aan het nadenken was, werd er direct gevraagd of het goed ging. Of ik nog wel wist wat ik met mijn eigen project moest doen. Dit soort gelijken vragen werden mij regelmatiger gevraagd dan een man in de zelfde setting. Ondanks dat ik daar dagelijks was.
Het maken zelf, heeft een deur voor mij open gedaan. Houtsnijden is een totaal nieuwe vorm van maken voor mij. Ik ben ook erg tevreden met het feit dat ik dit kon uitproberen en zo kon toepassen in mijn film. Het maak proces heeft ook veel gedaan qua onderzoek. Hoe ga je met je gereedschap om, wat gebeurt er als je teveel weghaalt? En te weinig? Het geeft mij ook een andere blik om makerschap in zijn geheel. Het is niet iets opbouwen uit niets, maar steeds meer weghalen en als dat per ongelijk te veel is, moet je daar een oplossing in vinden.
Deze nieuwe blik in makerschap en alle nieuwe informatie over deze wereld waarin ik mij bevond ben ik zeker anders naar mijn werk gaan kijken. Het vinden van de filmpjes, zoals eerder genoemd, hebben eigenlijk een soort skelet voor mijn film neergezet. Vanuit hier ben ik een tegenstellend stereotype gaan opzetten. Dit heb ik steeds meer kunnen aansterken door mijn tijd in de houtwerkplaats. Ondanks deze vele uitgangspunten vond ik het wel lastig om de visie in mijn hoofd ook werkelijk op beeld te brengen. Maar mede door fijne feedback, heb ik zeker het gevoel dat, wat ik wil overbrengen dat ook doet.
Tijdens het proces heb ik veel nieuwe inspiraties en ideeën gehad, veel ideeën achterwege gelaten, maar mijn vraag is eigenlijk altijd hetzelfde gebleven. Hoe is het om vrouw te zijn in de mannelijk gedomineerde kunstwereld?
De houtwereld, hoeveel vrouwen zich hier ondertussen toch in bevinden, blijft mannelijk gedomineerd. Dit betekent zeker niet dat je niet welkom wordt geheten, maar er zit alsnog een stigma aan vast. De mannen om mij heen worden niet constant aangesproken of het goed gaat of niet. Daarentegen werd ik minimaal 2 keer per dag aangesproken, ondanks dat ik hier bijna dagelijks was. Het zijn kleine, maar nog steeds zichtbare verschillen tussen man en vrouw in deze wereld. Als vrouw wordt je als naïef en onwetend gezien, als iemand die hulp nodig heeft. Ook wanneer je, zoals mij, daar lange periodes spendeert.
